Dora maar

In 1926 vestigt de twintigjarige Dora Maar zich in Parijs, vastbesloten om naam te maken als surrealistisch fotografe. Als muze van Man Ray en vriendin van onder anderen Georges Bataille, Paul Eluard, Brassaï en André Breton beweegt ze zich weldra in een artistieke kring die een omwenteling teweeg brengt in de kunstwereld van het interbellum. Deze gekwelde intellectuele vrouw, kunstenares met een radicaal politiek bewustzijn, zal vanaf 1935 de 'huilende vrouw' worden, de muze en minnares van Pablo Picasso, overgeleverd aan de grillige eisen van het genie. Wanneer Picasso na acht jaar hun onstuimige relatie verbreekt, belandt Dora Maar in een crisis en wordt ze opgenomen in de psychiatrische kliniek van Lacan. Tot haar dood in 1997 leeft ze afgesloten van de buitenwereld in mystieke afzondering.

Alicia Dujovne Ortiz beschrijft in Dora Maar, gevangene van een blik een heel tijdperk dat loopt van Cocteau tot Lacan. Op haar meeslepende psychologische zoektocht laat ze in dit boek terloops een belangrijke groep avant-gardekunstenaars en grote geesten de revue passeren, en schetst ze het intieme portret van een vrouwelijk icoon dat steeds mysterieus blijft en aan wie de hedendaagse kunstkritiek eindelijk de rol geeft die haar toekomt.