Alexander Calder

In de tentoonstelling staat dat ene bezoek aan het atelier van Mondriaan centraal dat zo’n radicale verandering in Calders werk teweegbracht. Zoals Calder zelf later zei: ‘Het was mijn bezoek aan Mondriaans atelier dat me abstract maakte’. Hij bewonderde Mondriaans gebruik van de ruimte en vertaalde dit naar zijn eigen artistieke expressie gebaseerd op beweging en immatrialiteit. Het compleet nagebouwde atelier van Mondriaan aan de Rue du Départ, vormt daarom het middelpunt van de tentoonstelling. Zijn werk verandert rigoureus. Zijn sculpturen bestaan niet langer meer alleen uit ijzerdraad, maar ook uit rode, zwarte of witte bollen. Hij ontwikkelt eerst kleine, maar later steeds groter wordende mobiles, waarin hij telkens op zoek is naar balans en beweging. In de tentoonstelling is een film te zien die begin jaren ’30 in Nederland vertoond is. Filmmaker Hans Cürlis maakte in 1929 opnames van Alexander Calder die met niets meer dan een nijptang en zijn handen twee circusfiguren in ijzerdraad maakt. Calder wordt ook dan al door zijn materiaalkeuze en werkmethode neergezet als een vernieuwer in de beeldhouwkunst. De tentoonstelling eindigt met een van Calders laatste werken; een ontwerp dat hij rond 1976 maakte voor de beeldentuin van het Kröller-Müller Museum dat tijdens de voorbereidingen van de tentoonstelling ontdekt werd. Helaas is het werk, een combinatie van een stabile en een mobile, nooit uitgevoerd door het vroegtijdig overlijden van Calder in 1976. Bij de tentoonstelling verschijnt de rijk geïllustreerde catalogus met bijdragen van Wietse Coppes, Doede Hardeman, Hans Janssen en Caroline Roodenburg.